Cob Irlandzki

Cob Irlandzki - Rasa koni ogólnoużytkowych, o atrakcyjnym srokatym umaszczeniu. Rasa ta nie jest wyrównana w typie. Głowa najczęściej duża, o lekko garbonosym profilu i długich uszach. Szyja mocna. Łopatki szerokie, długie, często ustawione stromo. Kłąb słabo zaznaczony. Kłoda szeroka, beczkowata. Zad mocny, szeroki, często rozłupany, lekko ścięty. Solidne kończyny o krótkich pęcinach i dużych kopytach. Obfite szczotki pęcinowe. Bujna grzywa i obfite owłosienie ogona. Chody wytrwałe o wysokiej akcji.


Do czego używane są Coby Irlandzkie?
 Kuce Tinker wykazują często predyspozycje do wydajnego galopu i skoków przez przeszkody. Są mało wymagające, ciekawskie (możemy być pewni, że wchodząc na pastwisko, któryś z koni będzie się o nas ocierał, lub zaglądał nam do torby), niepłochliwe.
Są to niezawodne konie do użytkowania zaprzęgowego i wierzchowego. Umaszczenie prawie wyłącznie srokate.
Wysokość w kłębie 135 - 150 cm.


*Na Coby Irlandzkie mówią inaczej kuce Tinker. 



 
Wirtualny Cob Irlandzki  w grze Howrse.pl  jest bardzo podobny do Tego prawdziwego.Można go spotkać w 17 maściach.Jest na 9 miejscu  w rankingu według liczebności a jest ich na polskim serwerze aż 188125.Są najlepsze w ujeżdżeniu i wytrzymałości.








                                                                                                                               White..

Western Riding

Western Riding – styl jazdy konnej wywodzący się z potrzeby użytkowania koni przez mieszkańców kontynentu amerykańskiego, podczas pracy na farmach i ranczach. W porównaniu do klasycznego (tzw. angielskiego) stylu jazdy, western riding różni się sposobem wyszkolenia konia i jazdy na nim, a również sprzętem jeździeckim i strojem. Jazda w tym stylu odbywała się na zupełnie luźnych wodzach w subtelnej i delikatnej komunikacji z perfekcyjnie wyszkolonym koniem. Przez cały okres treningu uczy się konia reagować na coraz lżejsze pociągnięcia za wodze i stopniowo zbliża się ręce coraz bliżej do siebie. Prowadzenie konia odbywa się na zasadach neck reining (przykładanie wodzy do szyi konia) dając efekt komunikacji z koniem przy użyciu jednej ręki.
W jeździe w stylu western riding, używa się innego sprzętu, niż w jeździe w stylu klasycznym. Siodło westernowe (a właściwie kulbaka westernowa) jest głębsze od tradycyjnego i ma wysokie łęki zapewniające wygodny dosiad i oparcie podczas pracy z lassem. Posiada z przodu tzw. horn (róg) służący do przytrzymania się w przypadku gwałtownych manewrów oraz do wiązania liny w konkurencjach z cielakami.
Istnieje cała gama siodeł kowbojskich, w zależności od czasu i terenu użytkowania różnią się masą, głębokością i rozmiarem rożka. Wzór siodła zależy od rodzaju jazdy: inne do pracy z lassem, inne do wydzielania krów ze stada i inne w różnych dyscyplinach sportowych. Istnieją jeszcze siodła typu wszechstronnego oraz do pracy na ranczach.
Siodła kowbojskie często są zdobione. Skórę wytłacza się w roślinne wzory i okuwa mosiądzem lub srebrem. Na południowym zachodzie Stanów Zjednoczonych strzemiona okrywano dodatkowo tzw. tapaderos – rodzajem skórzanego pokrowca chroniącego buty przed kolczastymi krzewami, deszczem i śniegiem.
W jeździe westernowej stosuje się przeważnie kiełzno typu pelham. Przy doborze odpowiedniego, należy pamiętać o różnorodności ich budowy i funkcjonalności. Istotną rzeczą jest długość i kształt czanek, oraz kształt wędzidła. W stylu western stosuje się również bosal (do szkolenia młodych koni) i hackamore, bezwędzidłową uzdę działającą przy pomocy dźwigni na żuchwę konia. W trakcie zawodów, jeździec jest ubrany w jeansy, koszule z długim rękawem oraz kapelusz. Elementem opcjonalnym są czapsy.


Typowe konie wykorzystywane w western riding to:

• Quarter Horse
• Paint Horse
• Palomino
• Appaloosa                                     

                                                                                                                       White..

Stęp

Stęp – czterotaktowy, najwolniejszy chód konia (oraz osła i muła). Kolejność stawiania nóg: np. lewa tylna, lewa przednia, prawa tylna, prawa przednia, czy lewa przednia, prawa tylna, prawa przednia, lewa tylna. Prędkość 100 metrów/minutę.
Wyróżniamy:

Stęp zebrany

Ślady tylnych kopyt nie sięgają przednich lub je pokrywają. Praca kończyn w stępie zebranym jest bardzo energiczna. Krok jest krótszy niż w stępie pośrednim, ale bardziej wyniosły.

Stęp pośredni

Ślady tylnych kopyt nieco przekreślają ślady przednich. Koń kroczy energicznie, lecz spokojnie, wyraźnie zaznaczonymi krokami.

Stęp wyciągnięty

Koń porusza się maksymalnie wyciągniętym krokiem, ślady tylnych kopyt wyraźnie przekraczają ślady przednich kopyt.

Stęp swobodny

Zwany również stępem na długiej wodzy, ponieważ jeździec pozwala koniowi swobodnie wyciągnąć szyję i obniżyć głowę. Stosowany jest podczas przerwy w pracy.

Krok hiszpański

W tej figurze koń podnosi wysoko nogi. Jak sama nazwa wskazuje, pochodzi on z Hiszpanii. Nauka tego chodu zaczyna się na ziemi, kiedy to jeździec delikatnie "łaskocząc" konia po przednich nogach batem, zachęca zwierzę do wysokiego ich podnoszenia. Jeździec powinien dawać wtedy specjalną komendę, jak np. "noga", lub "nóżka" i nagradzać konia sowicie za każdym razem, gdy podniesie on wysoko nogę. Jest to ćwiczenie bardzo męczące dla konia i ogólnie nie poprawia jego kondycji fizycznej.

 

 

 

                                                                                                                 White..

Konie Pełnej Krwi Angielskiej

Koń pełnej krwi angielskiej – jedna z podstawowych ras koni gorącokrwistych pochodząca z Anglii. Potocznie nazywany "folblutem" (z .niemieckiego voll - pełny, Blut - krew). Obecnie są to najszybsze konie na świecie, a rasa rozpowszechniła się na całym globie, wywierając wielki wpływ na niemalże wszystkie rasy obecnie hodowanych koni sportowych. Konie te hodowane są głównie w Anglii, Irlandii, USA, Japonii i Francji.^[1]
Często stosowane oznaczenie rasy: "xx". Napisy na tabliczkach imienia są czerwone.


 Koń pełnej krwi angielskiej jest eleganckim koniem o najwyższej wartości hodowlanej, długich kończynach oraz sierści o delikatnym, krótkim włosie. Głowa jest pełna wyrazu, mała lub średnia, sucha i zwykle o prostym profilu. Jest to koń sportowy o lekkiej budowie ciała. Jego cechą charakterystyczną jest skośnie położona łopatka, która umożliwia większą szybkość w galopie. Pęciny są długie, suche i elastyczne. Wysokość w kłębie wynosi ok. 150-170cm. Występują wszystkie podstawowe rodzaje umaszczenia, najczęściej gniade i kasztanowate.^[1]
Ze względu na sposób selekcji w hodowli, nastawiony głównie na dzielność konia i szybkość w galopie i cwale, a nie na cechy fizyczne, u rasy tej występują częste wady postawy. Konie z częstymi kontuzjami kończyn przednich. Ich wyścigowy temperament jest bardzo widoczny na otwartych przestrzeniach.


Do czego użytkowane są Konie Pełnej Krwi Angielskiej?

• wyścigi płaskie
• wyścigi z przeszkodami
• skoki przez przeszkody
• ujeżdżenie
• WKKW
• steeplechase
• polo
• wzmocnienie / uszlachetnienie rozmaitych ras w hodowli            

Ruffian
(ur. 17 kwietnia 1972, zm. 7 lipca 1975) – amerykańska klacz pełnej krwi, czempionka Rasowych Wyścigów Konnych, uważana za jedną z najlepszych klaczy wyścigowych w Stanach Zjednoczonych wszech czasów i jednym z największych amerykańskich koni wyścigowych XX stulecia. Jej historia została przedstawiona w filmie z 2007 roku pt. Ruffian.

Pierwsze treningi zaczęła z trenerem Frankiem Y. Whiteley'em. Jako dwulatka wygrywała wszystkie wyścigi.
Gdy Ruffian w swojej karierze miała pięć wygranych wyścigów (były to wszystkie, w których uczestniczyła) musiała zrobić kilkumiesięczną przerwę – wykryto u niej w kończynie pęknięcia. Po powrocie nadal zajmowała pierwsze miejsca, ścigając się z samymi klaczami. Następnie stanęła do walki z ogierem Foolish Pleasure, mimo, że trener był temu przeciwny. Jeździec dosiadający Ruffian – Jacinto Vasquez miał dylemat, ponieważ jeździł również na Foolish Pleasure, ale wybrał Ruffian.
W trakcie wyścigu złamała przednią kończynę w dwóch kościach trzeszczkowych, jednak biegła dalej jeszcze 45–46 metrów. Po dwunastogodzinnej operacji założono jej gips. Gdy działanie narkozy ustało, zaczęła galopować i wierzgać. Zrzuciła but i złamała gips, łamiąc przy tym drugą kończynę. Skutkiem tego weterynarze podjęli decyzję, by ją uśpić.
Pochowana została wewnątrz toru w Belmont Park, gdzie zdobyła swe pierwsze zwycięstwo. Została ona jako jedyny koń pochowana chrapami w stronę mety.
Została wyróżniona tytułem Najlepszej Trzyletniej Klaczy.
Jacinto Vasquez codziennie przychodzi do grobu Ruffian i mówi ,,Ona cały czas tam biega, słyszę jej tupot kopyt", choć na torze nikogo nie ma.



                                                                                                               White..

Konie Fiordzkie

Każdy chyba zna pięknego konia fiordzkiego . Występują różne odmiany maści bułanej, pręga grzbietowa od ogona po grzywę, kończyny ciemne, zazwyczaj pręgowane. Typową cechą dla tej rasy jest ciemny pas włosów w wewnętrznej części grzywy. Na zewnątrz włos jest srebrzysty. Gruba szyja łagodnie przechodząca w tułów, zad silny, kłąb zaokrąglony, niewyraźnie zarysowany, krótkie mocne nogi, niezbyt obfite szczotki pęcinowe. Charakterystyczną cechą jest strzyżenie grzywy na kształt półksiężycaod ogona po grzywę, kończyny ciemne, zazwyczaj pręgowane. Typową cechą dla tej rasy jest ciemny pas włosów w wewnętrznej części grzywy. Na zewnątrz włos jest srebrzysty. Gruba szyja łagodnie przechodząca w tułów, zad silny, kłąb zaokrąglony, niewyraźnie zarysowany, krótkie mocne nogi, niezbyt obfite szczotki pęcinowe. Charakterystyczną cechą jest strzyżenie grzywy na kształt półksiężyca
..Koń  fiordzki w howrse.pl :
Konie te nie są zbyt popularne na howrse . Dlaczego ? Ponieważ nie osiągnęły jeszcze wysokich gwiazdek. Największe osiągnięcie to na razie 10 - 9 gwiazdek doskonałości . Lecz dla wytrwałych graczy , którzy chcą je hodowac te konie są piękne. Myślę że nigdy nie dorównają ( na howrse ) koniom Luzytańskim , ale już niedługo możemy się spodziewac np. że zaczną wygrywac w Grand Prix. !

Kuce szetlandzkie

Hej, dzisiaj opiszę wam Kuca Szetlandzkiego.  To moja ulubiona rasa ( tak jak konie Czystej krwi arabskiej ) . Jeździłam i jeszcze czasem jeżdżę na szetlandach. A oto one :
 Kuc szetlandzki – rasa koni zaliczanych do kuców, pochodząca z Wysp Szetlandzkich. Jest to jedna z najmniejszych ras występujących obecnie kuców – ich niski wzorst jest wynikiem naturalnego procesu skarłowacenia. W 1890 roku założono pierwszą księgę stadną. Na skutek działalności człowieka, kuce szetlandzkie, występujące początkowo jedynie na Szetlandach, rozprzestrzeniły się na cały świat. Jedyna w Polsce stadnina kuców szetlandzkich znajduje się w Imnie pod Golczewem. Rasa ta wywodzi się prawdopodobnie od prehistorycznych form kuca, które skarłowaciały w krańcowo surowych warunkach klimatycznych . Charakterystyczna dla kuców szetlandzkich jest ich wytrzymałość, długowieczność, upartość i łagodność.  
Więc jak już wiecie kuce te są małe. Powiem wam, że czasem gdy są zdenerwowane są po prostu wredne . Potrafią gryźc itp. Nawet mogą cię zrzucic z grzbietu ! Oooj ja to wieem. Już parę razy mój Kajtuś pogryzł mnie po kolanach itp. ;)
Kuce pomimo swojego niskiego wzrostu dobre są w Ujeżdżaniu, Skokach i są szybkie. Są dobrymi wierzchwcami dla początkujących ( małych ) koniarzy .
Mam nadzieję, że się podobało . ! sarah555

Falabella

Były 2 powody dla których chciałam napisać o tym kucu.Pierwszy jest taki że są słodkie a drugi że są małe:)
 
Falabella- Rasa koni rozwinięta w XIX wieku w Argentynie. Wzięła nazwę od rodziny o tym nazwisku, która przez lata prowadziła jej hodowlę na ranczu Recreode Roca w okolicy Buenos Aires. Nazwa potoczna "pampa" wzięła się z pampy argentyńskiej, gdzie rasa ta powszechnie występuje.

Dane Falabelli:

• Średni wzrost: poniżej 75 cm w kłębie
• Rodzaje maści: wszystkie (ostatnio preferowane są umaszczenia w typie appaloosa – tarantowate)
• Miejsce pochodzenia: Argentyna

 Kto wpadł na pomysł  wyhodowania miniaturowego kuca?

Na pomysł wyhodowania miniaturowego konia pierwszy wpadł Patrick Newtall, Irlandczyk mieszkający w Argentynie. Spędził on wiele lat, starając się wyhodować stado małych koni mierzących poniżej 75 cm, a następnie przekazał swą wiedzę i doświadczenie zięciowi – Juanowi Falabella w 1879 r. To właśnie był początek rasy, która została stworzona poprzez skrzyżowanie kuców szetlandzkich ze stadem Newtalla. Zwierzę jak na swoje rozmiary (masa ciała 35-40 kg) jest bardzo silne – z powodzeniem ciągnie lekkie powoziki, może też być dosiadane przez małe dzieci. Jednak pokrój rasy wraz ze stromymi łopatkami oraz niezwykle drobnymi wymiarami nie stawia jej pośród najlepszych kuców dziecięcych. Najmniejszy kuc mierzył 35 cm^{[potrzebne źródło]}. Średnia życia 35 lat.




                                                                                                        White..